Διευκρινίσεις για τη φορολογική μεταχείριση των ποσών που καταβάλλονται από υποκατάστημα αλλοδαπής εταιρείας εγκατεστημένο στη χώρα μας στο κεντρικό του κατάστημα
Δημοσιεύτηκε από τη Γ.Γ.Δ.Ε. εγκύκλιος διαταγή με αριθμό πρωτ. ΔΕΑΦ Β 1008055 ΕΞ 2016/19.1.2016 σχετικά με την φορολογική μεταχείριση των ποσών που καταβάλλονται από υποκατάστημα αλλοδαπής εταιρείας εγκατεστημένο στη χώρα μας στο κεντρικό του κατάστημα, μετά την έναρξη ισχύος των διατάξεων του Ν. 4172/2013.
Σύμφωνα με την εγκύκλιο «προκύπτει ότι τα ποσά που καταβάλλονται από υποκατάστημα στην Ελλάδα αλλοδαπής εταιρείας στο κεντρικό του κατάστημα στην αλλοδαπή, ως δικαιώματα, αλλά και ως αμοιβές διοίκησης ή αμοιβές για συμβουλευτικές ή παρόμοιες υπηρεσίες δεν ενέχουν, με βάση τη δικαστηριακή νομολογία, μεταφορά περιουσιακού οφέλους από ένα πρόσωπο σε άλλο και συνεπώς δεν συνιστούν για το κεντρικό έσοδα. Επομένως, επί των ποσών αυτών δεν νοείται παρακράτηση φόρου.
Εξάλλου, αναφορικά με τις αμοιβές διοίκησης, καθώς και τις αμοιβές για συμβουλευτικές ή παρόμοιες υπηρεσίες δεν προβλέπεται παρακράτηση ούτε από τις διατάξεις των περ. δ΄ των παρ. 1 των άρθρων 62 και 64 του Ν. 4172/2013, αντίστοιχα, δεδομένου ότι παρακράτηση φόρου για τις παρεχόμενες στην Ελλάδα υπηρεσίες της περ. δ΄ της παρ. 1 του άρθρου 62 του Ν. 4172/2013 διενεργείται μόνο σε αμοιβές που λαμβάνει η μόνιμη εγκατάσταση των νομικών προσώπων που δεν έχουν τη φορολογική τους κατοικία στην Ελλάδα, για τις υπηρεσίες που η τελευταία παρέχει.
Επισημαίνεται ότι αν στα υπόψη εισοδήματα έχει διενεργηθεί παρακράτηση φόρου κατά την καταβολή της υποκείμενης σε παρακράτηση πληρωμής με βάση τις διατάξεις του άρθρου 64 του Ν. 4172/2013, ο παρακρατηθείς αυτός φόρος θα πρέπει να επιστραφεί ως αχρεωστήτως καταβληθείς με βάση τα αναφερόμενα στην ΠΟΛ. 1078/6.4.2015 εγκύκλιό μας.
Τέλος, όσον αφορά στην έκπτωση των πιο πάνω ποσών από τα ακαθάριστα έσοδα του υποκαταστήματος, αυτά θα πρέπει να εξετασθούν υπό το πρίσμα των ενδοομιλικών τιμολογήσεων, εφαρμοζόμενων των διατάξεων του άρθρου 21 του Ν. 4174/2013 και του άρθρου 50 του Ν. 4172/2013»
Η εγκύκλιος διαταγή προσπαθεί να προστατέψει τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου, όσον αφορά τη μεταφορά χρηματικών ποσών εν είδη παροχών υπηρεσιών διοίκησης, δικαιωμάτων ή συμβουλευτικών και παρόμοιων υπηρεσιών, μειώνοντας τη φορολογική υποχρέωση των υποκαταστημάτων στην Ελλάδα και μεταφέροντας την στο κεντρικό κατάστημα της αλλοδαπής επιχείρησης.
Για παράδειγμα, αν στο Ελληνικό υποκατάστημα μίας Βουλγάρικης επιχείρησης παρασχεθούν αμοιβές διοίκησης ύψους 100.000 ευρώ από το κεντρικό, ενώ για το σύνολο της επιχείρησης δεν θα προκύψουν έσοδα, δεδομένου ότι το υποκατάστημα δεν έχει νομική αυτοτέλεια, εντούτοις, η φορολογική υποχρέωση του υποκαταστήματος στην Ελλάδα θα μειωθεί κατά 29.000 ευρώ (100.000€ Χ 29%), ενώ αντίστοιχα αυτή θα μεταφερθεί στο κεντρικό, όπου όμως ο φορολογικός συντελεστής ανέρχεται σε 11% και συνεπώς η φορολογική υποχρέωση σε 11.000€. Με τον τρόπο αυτό, σε επίπεδο συνολικής επιχείρησης, η αλλοδαπή εταιρεία μειώνει την συνολική παγκόσμια φορολογική υποχρέωσή της κατά 18.000 ευρώ.
Για τους ανωτέρω λόγους, ο Έλληνας νομοθέτης, θέτει δύο αιρέσεις ως προς την αναγνώριση των συγκεκριμένων δαπανών και ειδικά:
Α) Αυτές να μην έρχονται σε αντίθεση με τις διατάξεις του άρθρου 22 του Ν. 4172/2013 περί Κ.Φ.Ε., σχετικά με τις εκπιπτόμενες δαπάνες των επιχειρήσεων (αν και μετά την εφαρμογή της ΠΟΛ. 1113/2015 εγκυκλίου διαταγής ξεκαθαρίζεται ότι ο φορολογικός έλεγχος πρέπει να περιορίζεται στον έλεγχο νομιμότητας της δαπάνης και όχι στον έλεγχο σκοπιμότητας)
Β) Οι συγκεκριμένες συναλλαγές, να μην πραγματοποιούνται με οικονομικούς ή εμπορικούς όρους διαφορετικούς από εκείνους που θα ίσχυαν μεταξύ μη συνδεδεμένων προσώπων (ανεξάρτητων επιχειρήσεων) ή μεταξύ συνδεδεμένων προσώπων και τρίτων, σύμφωνα με το άρθρο 50 του Ν. 4172/2013 περί Κ.Φ.Ε., σχετικά με τις ενδοομιλικές συναλλαγές.
Πηγή: www.e–forologia.gr
